River & James

Geschiedenis van Toverkunst


Met een gefrustreerde zucht laat James het boek met een knal op de tafel voor zich vallen, en de doodse stilte wordt verbroken. Professor Kist kijkt geïrriteerd op van zijn werk aan het bureau. "Moet dat nou meneer Flawer?" vraagt hij met een tikkeltje irritatie in zijn stem. Hij vliegt achter zijn bureau vandaan – James moet er nog steeds aan wennen dat hij les heeft van een geest – en blijft hangen voor James' tafel. Terwijl hij met zijn toverstok zwaait, vliegt het dikke boek voor James op zijn tafel omhoog, en komt voor dat hij het door heeft hard tegen zijn achterhoofd aan. De klas begint te grinniken en James wrijft pijnlijk over zijn achterhoofd. 
"Hop hop, en nu weer aan het werk." roept hij en vliegt weer terug naar zijn eigen plekje achter het grote bureau voorin de klas.

Waarschijnlijk was River de enige die niet doorhad wat er aan de hand was, want zij had haar neus al in haar boek gestoken en was ergens bij hoofdstuk zeven aan het lezen. Ze had het hele boek in de vakantie al gelezen, net als de rest van haar schoolboeken, en hoofdstuk zeven vond ze het interessants. Jammer genoeg zou het nog wel even duren voor ze er les over zouden krijgen, dus tot dan moest ze het bij lezen houden. River keek op uit haar eigen wereldje toen ze opeens door de hele klas gegrinnik hoorde. Verbaasd keek ze om zich heen, op zoek naar de oorzaak, en haar ogen bleven op een jongen uit Griffoendor hangen, die schuin voor haar zat. Ze fronste even, maar wist zijn naam niet naar boven te halen. ‘Gaat het?’ vroeg ze aan hem, toen ze zag dat hij over zijn achterhoofd wreef. Ze wist niet wat er gebeurd was, maar aan zijn gezicht te zien leek hij pijn te hebben.

James keek al automatisch naar achteren toen een meisje hem vroeg wat er aan de hand was. Hij kende haar wel, van gezicht, maar daar hield het wel op. Ze had een bijzonder, bijna engelachtig gezicht.
"Ja hoor, het is niks," antwoord James het meisje dan. "Dankje." 
Met een glimlach draait James zich weer om en opent zijn boek. Meteen bij het eerste woord krijgt James hoofdpijn. Hij zucht diep en laat zijn hoofd op zijn hand rusten. Zal hij het ooit snappen?

River knikte glimlachend naar de jongen. ‘Gelukkig maar.’ Zodra hij zich had omgedraaid zichtte ze zich weer tot haar boek, ze bladerde naar het juiste gedeelte, hoofdstuk één. Ze zuchtte eventjes, dit had ze al zo vaak gelezen, ze snapte het onderhand wel. Sowieso, was elke oorlog niet bijna hetzelfde? Als je er eentje kende, dan kende je ze allemaal wel. Bedenkelijk keek ze naar de jongen van net, hij keek er nogal moeilijk bij. ‘Hulp nodig?’ vroeg ze dus, want River was gewoon vriendelijk. En goed in het vak, dat hielp misschien ook wel.

"Graag, heel graag." antwoordde James op River's vraag. "Ik snap er gewoon niks van. Er zijn zoveel details, jaartallen en tovenaars, ik raak helemaal in de war." Het leek allemaal heel makkelijk, geschiedenis, maar de waarheid liet wel anders zien.
"Dus vertel me, hoofdstuk 8? Het is voor mij allemaal hetzelfde." James zette zijn zielige gezicht op en draaide zich met zijn lichaam naar River.